Yanmaya dirençli kumaşların üretilmesi için çeşitli yöntemler kullanılmaktadır. Bu yöntemler şu şekilde sıralanabilir:
- Dokuma sırasında, karbon, asbest, aramid ya da cam gibi, yapısı itibariyle güç tutuşur liflerin kullanılması.
- Güç tutuşur lif elde edilmesi. Bu da iki şekilde olmaktadır:
- Liflerin kimyasal yöntemler kullanılarak yapılarının değiştirilmesi (kimyasal modifikasyon işlemi) ya da klor gibi tutuşmayı geciktiren bir element kullanarak lifin yapısının güçlendirilmesi (kopolimerizasyon işlemi)
- Sentetik polimere lif çekimi sırasında güç tutuşurluk sağlayan kimyasal maddelerin ilave edilmesi
- Kumaşın güç tutuşurluk sağlayan kimyasal maddeler ile işlem görmesi
Tekstil zemin kaplamalarında yanma tehlikesi oldukça yüksek olduğu için bu ürünlerin güç tutuşur veya geç alev alır özellikte olması bir zorunluluk olmaktadır. Bu yüzden bilhassa 2000 yılından sonra yapılan çalışmalarda, çevre dostu ve daha az maliyetli güç tutuşur maddelerin üretimi üzerinde daha fazla durulmaktadır. Bu amaçla halojen içermeyen güç tutuşur madde kullanımında yeni gelişmeler olmuş ve bazı eterlerin kullanımı yasaklanmıştır. Teknolojik gelişemeler sayesinde günümüzde, bu konuda yeni yöntemler uygulanmaktadır. Örneğin plazma işlemi ile yüzey modifikasyonu, veya mikrokapsül uygulamaları ya da nanoteknoloji uygulamaları bugün güç tutuşurluk elde etmek için kullanılan yeni yöntemler arasındadır. Bazı nano yüzeyli malzemeler güç tutuşurluk özelliğine sahiptir. Bu alev önleyici mazlemelerin kullanımı güç tutuşurluk bitim işlemleri açısından yeni bir uygulama oluşturmuştur.
Tekstil zemin kaplamalarında küçük bir tutuşma kaynağın etkilerinin tespit edilmesine yönelik testler (sıcak metal somun metodu), bugün yetkili laboratuvarlar tarafından yanmazlık testleri kapsamında yapılmaktadır. Bu testlerde şu standarda uyulmaktadır:
- BS 4790 Küçük bir ateşleme kaynağının tekstil zemin kaplamaları üzerindeki etkilerinin belirlenmesi için yöntem (sıcak metal somun yöntemi)